اشعار

آه ای صبور قـافـلـۀ غـم سـفـر بخیـر            راوی روضه هـای محـرم سفـر بخیر

خلـوت نشین نیـمه شب ندبه های اشک            دلگـیر بغض های دمادم سفر بخیر...

یکسال ونیم غربت و دلتنگی و فراق            یکـسال ونـیم گـریـۀ نم نـم سفر بخیر

ای شـاهــد مــراثـی گــودال قـتـلـگـاه            ای وارث مصیبت اعـظم سفـر بخـیر

بغض غـریب خـاطره های کـبودِ شام            امن یـجـیـب کوچـۀ مـاتـم سفـر بخیر

روی کـبـود و نـیـلی و آشـفـتـۀ فـراق            موی سپید و خاکی و درهم سفر بخیر

زلفی بخون نشسته سرِ نیزه ها رهاست            بانـو به زیـر سایـۀ پـرچـم سفر بخیر

امشب ای کعبه زیارت کن زیارت کن خدا را         همچو جـان برگیر در بر جان ختم‌الانبیا را

چشم شـو سـر تـــا قدم، بنگر جمال کبریا را         بوسه زن خاک قـدم‌های عــلـی مرتضی را

رکـن ارکـان الهـی نــور حــــسـن ابـــتـدا را

پر کن ازنور ولایت وسعت ارض و سما را

کعبـه! امشب آبـرو از مقـدم حیـدر گرفتی            خانۀ حقـی و صاحـب‌خانه را در بـرگــرفتی

دل به حیدر دادی امـا دل ز پیغمبر گرفتی           جاودان مانی که امشب زندگی ازسر گـرفتی

بلکـه آب زندگـی از ساقـی کــوثـر گرفتی  

ناز کن؛ از خضر هم دیگرمگیر آب بقا را

ایـن محمّد را روان و روح قرآن است کعبه         این امیرالمؤمنین ایـن کل ایمان است کعبه

این همان حبل‌المتین این رکن ارکان است کعبه          این بـه جسم پاک کل انبیا جان است کعبه

میهمـانت میزبان مـلک امکـان است کعبه

می‌دهد از امر حق روزی تمام ماسوا را

فاطمه! بنت اسـد! وصـل خداوندت مبارک          بحر عصمت! گوهر بی‌مثل و مانندت مبارک

نقش لبخند عــلی بـر قلب خرسندت مبارک         عـــیـد میـلاد یگــــانـه طفـل دلبــنـدت مبارک

مـادر شیـر خـدا! میـلاد فرزنـدت مبارک

داده ذات حـق بـه تـو آیینـۀ ایـــــزدنما را

خدا در کعبه مهـمان دارد امشب          حــرم در سینه قرآن دارد امشب

زمین خورشیدِ تابان دارد امشب         محمد یک جهان جان دارد امشب

درون بـیـت جانــان دارد امشب          فلک اســرار پنهــان دارد امشب

نوشته بر در و دیـــــــوار کعبه

 که امشب بخت گشته یار کعبه

الا عیدت مبــارک باد کــعــبه          خــدا امشب امــامت داد کعـبه

علی در تو قــدم بنهــاد کعــبه          تــولد یافت عــدل و داد کـعـبه

مبــارک باد این میــلاد کـعـبه         چه شوری در وجود افتاد کعبه

بتان هم با علــی گـفـتند امشب

 سخن ها با علی گـفـتند امشب

خداوند حرم را مظهر است این          محمد را چو جان در پیکر است این

تمام هــسـتی پیغــمبر است این          زمین و آســمــان را محور است این

یم و طوفان وموج و لنگراست این         چگویم حیدر است این حیدر است این

تمام افـتــخار کعـــبــه این است

خــدا گـفـته امیر المؤمنین است

مه بــرج اســد امشب اسد زاد           اســــد آری اســد بنت اســد زاد

ازل را جــلــوۀ حسن ابــد زاد           جـــمـــال قـل هـو الله احــد زاد

بگــو مــرآت الله الـصـمـد زاد          خدارا چشم وگوش و وجه و ید زاد

رخ صاحب حرم تا شد هویدا 

حرم گمگشته اش را کرد پیدا

جهان یک سایه از دیوارمولاست          زمان هم مست و هم هشیار مولاست

فضا لـبریز از انوار مولاست          حــــرم محو گل رخسار مولاست

خدا در کعبه مهماندار مولاست         محمد عــاشــق دیــــــدار مولاست

که دیـــده بــــزم الله الصمد را

خـدا و حیـــــدر و بنت اسد را

مرا مولا و سرور کیست حیدر         دل و دلدار و دلبر کیست حیدر

امیــر داد گستــر کیست حیــدر         امام عــدل پــرور کیست حـیدر

خدا در کعبه مهماندار مولاست

محمد عــاشق دیــدار مـولاست

علی مرآت رب العـالمین است         علی استاد جبــریل امین است

علی سرّ خــــداوند مبیـن است         عــلی آئینه ی حق الیقین است

علی مولای اصحاب یمین است         علــی کلِّ ولایت کلِ دین است

همین است وهمین است وجزاین نیست

 کسی جز او امیرالمؤمنین نیست

علی ذکر و علی حمد و علی دم          علی بیت و مقام و رکن و زمزم

علـــــــی یعنی صراط الله اعظم          علی یعنی کــتــــاب الله محکــــم

عـــلـــی یعنی تمــــــــام دین آدم          علــــی یعنی امــــام کــــلّ عـالم

علی در عـــــالم خلقت یکی بود

 محمد هم به مهرش متــکی بود

تو در جسم نبی جانی علی جان           تو اصل اصل ایمانی علی جان

تو روحِ روح قرآنی علی جان             تو نوح نوح طوفانی علی جان

تو میزانی تو فرقانی علی جان            تو روز حشر سلطانی علی جان

لــوای حـمد در دست تو با شد 

 تمام حـــشر پــابست تو بـاشد

تو جا بر دوش پیغمبـر گرفتی          تـو دَر از قلــعِــۀ خیــبر گــــرفتی

تو از عـمـر دلاور سر گرفتی          تو چون جان، مرگ را در بر گرفتی

تو از خـتم رســل کوثر گرفتی          تـــو دل از انبــیـا یکــســر گرفتی

تو قاتل را ز رأفت شیــر دادی

تو خصم خویش را شمشیر دادی

تو روی خاک معــراج نـمازی          تو بال طایـــــر راز و نیازی

تو درد عالمی را چاره سـازی          تو وقت جانفشانی پــیـــشتازی

تو دل بشکــستگان را دلنوازی          تو بین انبیاء نشــکـــفته رازی

اگر چه با خـــــلایق زیستی تو

خـــدا می داند و بس کیستی تو

به جز تو کیست با آن اقتـدارش          زند وصله به کفش وصله دارش

فلک حیــــران چشم اشکبـارش           ملک مبــهـــوت برق ذوالفقارش

شود خورشید گردون خاکسارش          کند اشـــک یتیمـــی بیــقـــرارش

فدای لطف و احسانت علی جان  

که میثم شد ثنا خوانت علی جان

امــشـب حـــرم خـــدا حـــرم شـــد            از مــقـــدم يــار مــحـــتـــرم شد

كعبه شده محو و مات و مدهــوش           ديـــوار ز هــم گـشــوده آغـــوش

هرقطعۀ سنگ، كـوه طوري است           هر نخلۀ خشك، نخل نــوري است

در زمـــزمـــــه‌هـــاي آب زمـــزم           آواي عـــلـــي علــي است هر دم

اي هـجــــر، شب وصال تــبــريك           مجد و شــــرف و جــلال تبـريك

هـــر ريــگ روان شده ثــنـــاگـــو           با ذكـــر عــلـــي عــلي عـلي هـو

سر زد ز صــفـــا صفــاي مـطـلق           اي مــرده بگو عــلـي عــلي حـق

حوران همه جــان به كف نهــادنـد           در پــشـت مــقـــام ايـــستــــادنــد

بت‌هاي حـــرم به سجـــده رفـتـنــد           با هم، دم يــا عـــلــــــي گــرفـتند

ای كعـبه زهـــي زهــــي سعــادت           مــيـــلاد تـو شــد از ايــن ولادت

اي كـعـبــه ســعــــادتت مــبـــارك           اي بـــيــت، ولادتــت مبــــــارك

اي دخـتــــر شيـــر، شــيــر زادي           بر خلق جـــهــــــان اميــر زادي

این شـیـــــر خـداست روي دستـت           شــمـشــير خـداست روي دستـت

اين جــــان محـمـد است، مــــــادر           قـــــرآن محــمــد است، مــــــادر

تو حـــامــــل نور ســــرمد اسـتـي           تو مــــادر جــان احــمـــد استــي

بر خـــويــش بــبــال مام كــعــبــه           طــفـــل تــو بُود امـــام كــعــبـــه

نــوزاد تو پيـــر كـــائــنـــات است           طفل تو امـيـــر كــــــائنــات است

روزی كه نـــبــــــود نـــام هـسـتي           مي‌كرد عــــلــــــي خــدا پــرستي

از صبـح ازل عــلــــــي، علي بود           پيــوسـته به هر ولــــــي ولي بود

در بــود و نبــود مــقـــتـــــــدا بود           او بـــود و محــمـد و خــــــدا بود

ای نـفس رســول و جـــان قــــرآن           اي دست خــــدا، زبــان قـــــرآن

خــورشيــد بـلـند بـــــام كــعــــبــه           از صبــح ازل امــــــــــام كـعــبـه

اي خانـــــه ی كـــعـبـه زادگــاهت           اي صحنـــه ی حشـــر دادگــاهت

تو احـــمــــــد و احمد است حيــدر           يك روح كه ديـــــده در دو پيـكـر

گــفـتــــار هماره ی تو تــنــــزيــل           شــــاگرد قـــديــــمــي تو جبـريـل

در ليلــــه ی قــــدر، قــــدر قدري           در صــحــنــــه بــدر، بدر بــدري

مــيـــدان نـــبــــرد پــــاي بـسـتـت           شـــمــشــيــــر نيــازمـــند دستــت

تو قلـــه ی عـــــرش را امـــيـري           يــا هـــمـــدم كـودك صـغــيـــري؟

غير از تو که، اي خـــداي را شير           بخشیده به خصم خويش شمشـير؟

در مــلــك وســیـــع حق امـــــامي           با پـــيـــر فــــقــــيــر هـم كــلامي

با آنكه امــــــام جـــمــــع بــــودي           در بـــزم فـــقـــيــــر، شمع بــودي

تو مالك عـــــرش در زمـــيـــنــي           حيف است مـــيــــان مـا نـشـيــنــي

در عــــــرش امـــام آفـــتــــابــــي           در فــــرش چـــرا ابـــوتـــــرابـي؟

اي قلب تـــــو خانـــــه ی محمــــد           جـــــاي تو به شانـــــــه ی محــمد

تو بت‌شكـــن و خــــداپــــرستــــي           بر شانــــه ی  وحـــي بت شكستي

بت‌هاي حــــرم قـــيــــام كـــــردند           بر تــو هــمـــگــــي ســـلام كردند

هر بت كه فــتـاد و بر زمين خفت           فريــــاد كشيد و يا عـــلـــــي گفت

اي پشت ســــرت دعـــــــاي كعبه           اي بت‌شـــكــــن خـــداي كــعــبــه

اي مــــهـــــر تو لـــطف بي‌نهايت           تــــوحيـــــد و نبــــــوت و ولایت

مـــهـــر تو بـــــود تــــمـــــام دينم           تا كــــــور شــــود عــدو من ایـنم

روزي كــه نـــه آب و نه گِــلم بود           جــاي تو به خـانــــه ی دلــــم بود

با مـــهــر تو روي خـود نـــمــودم           با مهــــر تو چــشـم خـود گـشـودم

دل را بــــه ولات زنـــــده كـــردم           گـه گـــريــه و گـــــاه خــنده كردم

اي شــهـــد ولایــت تــو شـــيــــرم           اي كـــرده به عــشق خود اسيــرم

مــــــادر که میـــــان گــــاهـــواره           می کــرد به صــــورتــــــم نظاره

هـــر شب كه به گــاهـواره خــفـتم           تا صبح عـــلـي عـــلــي شـنــفـــتم

صد شـــكر خـــداي را که هـر دم           بـــا دوســـتـــي تـــو رُشـــد كـردم

عـــمــري به محــبــتـــت اسـيــرم           تـا با تـــو بمـــانــــم و بــمـــيـــرم

اي مهر تو بود و هست « ميثـم»           فــردا تـــو بـگــیــر دست میــــثــم

شه کار آفـــرینش دادار حــیـــدر است         نفس و وصی احمد مختار حیدر است

وقت نبرد و حـمـله جلودار حیدر است         استاد بی نظیر علــمـــدار حـیدر است

از دشمنان فاطمه بیــزار حیـــدر است

ای مهر و ای ولایت تو رکن دین علی         محتاج لطفت عیسی گردون نشین علی

شاگرد درس عشق تو روح الامین علی         بر بخشش و عطای تو صد آفرین علی

بر لشگر کرامت علـمدار حیــدر است

جنت اگر سرای علی شد عجیب نیست           حاتــم اگر گدای علی شد عجیب نیست

موسی گرآشنای علی شد عجیب نیست           عیسی اگر فدای علی شد عجیب نیست

اینان همه چو غنچه و، گلزار حیدر است

ای سیــنه تو مـخـــزن اســرارها شـده           ممنون جــود و لطف تو دل بارها شده

شرمنــده ی کـــرامتت اغیـــارها شـده           با یک نگـــاه فیض تو گل خارها شده

یعنی به نه فلک گل بی خار حیدر است

شیر خــدا و فاتح خــیــبـر، به جز تو کیست            حبل المتین و ساقی کــوثر، به جز تو کیست؟

صاحب لوای عرصه محشر،به جزتوکیست؟            یعنی به شهـر علم نبی در، به جز تو کیست؟

در کائنات نقطه پـــرگـــــارحیدر است

می لرزد آسمان چو قدم می زند علـی           روزی کـــائــنــات رقـــم می زند علـی

وقتی که پلک دیده به هم می زند علی           بر ســیّــئــاتِ شـیعه قلــــم می زند علی

آری خــدایِ عــزوجل یارِ حـیدر است

افتاده ای اگر که ز پا یا عــلـــی بگـــو            شــاهــی اگر تو یا که گدا یا علی بگو

موسی! همــیشه وقت دعا یا علــی بگو            حــتــی تو هم رسول خدا! یا علی بگو

زیرا که اسم اعـظـــم دادار حیدر است

آن لحظه ای که لب به دعا وا کند علی            دردِ دلِ شــکــسـتــه مــداوا کند عــلــی

با یک اشاره کــار مسیـحا کند عــلــی             باشد نگــاه رحمتــی بر ما کند عــلــی

در مشکـلات چاره هر کار حیدر است

رطب لعل لب یـــار چــشــیــدن دارد            در پس پـــرده رخ یار چه دیدن دارد

در هوایی که در آن بوی علی می آید           سنــگ هـم گــر بزند باز پریـدن دارد

جام اگر پر شود از بــاده ناب علـوی           لب ِ تــشنه پی ایـن جــام دویــدن دارد

باده از کوثر اگر باشد و ساقی حـیـدر           منّــت حــیــدر کــرار کــشیــدن دارد

" اشــهــد ان عــلـــیــا ولی الله " آری           صد و ده مرتبه این نام شنـیــدن دارد

می زند مرغ دل امشب ز سر شور و شعف

بوســه ای بر ترک کعبه و بر صحن نجف

امشب از عالم بالا خــبـــری می آیـــد           در پی تیرگی شب سحــری مــــی آید

هر کسی ز عالم بالا اثری می خواهد           گــو بیــایــد که ز بــالا اثـــری می آید

حرم کعــبه ترک خورد و بهم باز آمد           همه گفتند که او از چــه دری می آید؟

به خدا آینه آمد به جهـان روی عــلـی           که از آن ناحیه خیر البـشری می آیـــد

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی           که در آن بر همه عالم پــدری می آید

به دل اهل ولا عشق عـلی پا بــرجاست

به خدا در دو جهان پرچم حیدر بالاست

خواستــم عشق را نظاره کــنم            چـشم‌ها را پــر از ستــاره کنم

خــواستم تا که از شب شعــرم            قطعه‌ای نــذر جــشــنواره کنم

عشق فــرمود نــذر نام عــلـی            صد و ده بـــار استـخــاره کنم

گر که شعری قشنگ می‌خواهم            به عــلــی بـیــشتر اشــاره کنم

می‌‌شود با حروف نـام عــلــی            وزن اشــعــار را اداره کـنـــم

جــای دارد به وصـف این آقـا            هر چه می‌بـینم استـعـاره کنـم

گر چــه اینها به ما نمی‌گـنـجـد

بحــر در کــوزه‌هــا نمی‌گـنـجد

هر صــفا با عــلــی صفا دارد            هر كسی با عــلـــی خــدا دارد

روی قــلب ستــاره بنــویــسیـد            مــثل آقــای مـــا كـــجــا دارد؟

چه كـسی جــز امــــام اول ما            پــســرش شــهــر كـربــلا دارد

وقت معراج جــزعلی چه كسی            جا به دوش فـــرشتــه هـا دارد

یا كدامیـــــن بزرگ در دنــیـا            دور خــود اینــقـــدر گــدا دارد

عشق اگرعشق هم بُوَد تنهاست            بــا ولای عــلــــی بـهــــا دارد

آیـت والـــی الـــولـــی مــددی

صده و ده بار یا علــی مـددی

صاحب رودخــانه ی كـــوثــر            دست پــرورده اش بُـوَد بــوذر

آن امامی كه در زمان نـــمـاز            می دهت در ركــــوع انگـشـتر

آن كه در لابـــلای جنگ اُحُـد            با نـود زخــــم می كند محـشــر

آن بزرگی كه كـــار كوچك او            كندن چــهـــار چــوبه ی خـیـبر

آن جوانی كه عَــبُـــدوَدهــا را            با یكی ضـــربه می كند بی سـر

ذكر هر پهـــلوان به میدان ها            اســـد الله یـــا عـــلـــی حــــیــدر

آنکه محضش وقوع ردالشمس            می‌شـود بــا دعــای پــیــغـمبــر

دافــع سیــئــاتــمــان حــیــــدر

عجّـــلوا بالصلاتمان حـــــیـدر

كاش می شد خطابمــــان بكنـد            با نگــــاهی شــرابــمـــان بكند

كاش می شد ابوتــــراب جهان            زیر پـــایش تـــرابــمـــان بكند

تــو دعـــــا كند نیاد آن روزی            كه بخــواهد جـــوابمــــان بكند

ما گــنــــاه كبــــیــره ایم آقــــا            كـــاش آقا صوابــمـــان بـكـنــد

ما گـــروه دعـــای نا مقــبــول            بایــد او مستـجــابــمـــان بكــند

كاش می شد كه خون ما ریزد            در ره عشـــق آبــمـــان بــكـند

ای وجـــود تـــو بركت عالــم

ای مـنـا ای صفا و ای زمـزم

افــتــخـــار عشـــیــره ی حـوّا            ایــلــیــای قــــــبــیــلــه ی آدم

ذكــر نــام تو را خـــدای وَدود            می نویسد به حـلـقه ی خــاتم

بر بــلـنــد ستــیــغ عـــاشــورا            زده عـبــاستان فقــط پـرچـــم

كـــاش می شد مرا نگــهداری            مــثـــل مقـداد و قنبر و میـثم

عــارفـــم یا عـــلــی مدد گویم            ذكرتـــــان تا الی الابد گــویم

ای عـزیــز مـسـبـب الاسـبـاب

ما رعـیت فــقــط شـــما ارباب

ای وجــود تـو بــرکت عــالــم            ای منــا ای صفا و ای زمــزم

افـــتـــخــار عــشــیــرهٴ حـــوا            ایــلــیـــای قــبــــیــلــــه ی آدم

نــظــر شبّــر و شـبـیــر شـمـا            بــی دوا درد را کنــد مــرهــم

ذکــر نـام تو را خـــدای ودود            می‌نویسد به حــلـقه ی خــاتــم

بر بلند ســه تــیــغ عــاشــورا            زده عبــاستــان فـقــط پــرچــم

کــاش میشد مرا نگــهــداری             مثــل مــقــداد و قـنــبـر و میثم

عارفـــم یا علی مـــدد گــویم

ذکرتــان را الی الابـــد گویم

نیمه های شب و سرمای شدید            گوشِ شب، ناله ای از دور شنید

دل به درد آمــده و می نــالــید            دست بر پشت و کـمر می مالید

گاهی از درد به خود می پیچید           گــاه از پرده دل، نالـه کـشــیــد

مگــر این بود زن حــامــلـه ای

بی پــرستاری و بی قــابــله ای

دردِ زا بر کمرش سخت گــرفت          پُشـت و پهلوی ورا درد گرفت

گویی از خون جگر،لَخت گرفت          نیمه شب،سوی حرم رَخت گرفت

جان پناه خـــوشی ازبخت گرفت          پـرده کعبه در آن وقت گــرفت

تا مگــر، پرده ز کــارش گیرد

دست حـق آید و بــارش گیــرد

گفت ای باخبــــر از راز دلـــم            ای خــــدای من و دمساز دلــم

مِــهر تو، بارقــــه انـــدازِ دلـم            بر ســر کوی تو، پـــرواز دلم

شِــنـــوی از کـــرم آواز دلـــم            دست تـو، پـــرده زنِ سـازِ دلم

سهل کن عارضه مشکــل من

بار بـــــردار، ز روی دل من

در پــنــــاه حـــرمت آمــده ام             به امــیـــد کـــرمــت آمــده ام

بر درِ مــحــتــرمت آمـــده ام             به بــســاط نِــعَــمَت آمـــده ام

خسته از بارِ غــمت آمـــده ام             شـرح غـم، تا دهــمت آمده ام

شب تــاریک مرا روشن کن

سهل بر من، خطر زادن کن

نصف شب،بس که ز دل زاری کرد          از دل و دیده، گُهربــاری کرد

کردگــارش ز کــرم یــاری کرد           عوض قابله، غمــخواری کرد

حق از او، خوب نگهداری کرد            مهربـــانی و پـرستــاری کرد

داد در خلــوتِ کعـــبه راهــش

شد حرم منزل و زایـشــگاهش

شب او یکــــسره با درد گذشت           بـا دلِ زار و رخ زرد گـذشــت

آن شبِ دل ســیــه سـرد گذشت            شب بر آن دردکـش فرد گذشت

بر سرش هرچه شب آورد، گذشت            هرچه آن درد بر او کرد، گذشت

تا که شب رفت وسحرگاه رسید

آن مَـه نــوســفـــر از راه رسید

ز آسمان کـــوکبِ بختش پر زد           بــر دل ظـــلـمتِ شب، آذر زد

صـــبحِ سبزِ ابـــدیت ســـر زد            چـون هـما، بر سرِ کعبه پر زد

وه چه فالِ خوشی آن اختر زد            پــیـک اقــبـال، رسیـد و در زد

قــدمش گــفــت: مبــارک بادا

بر ســرش تــاج تبــارک بادا

نغمه مرغ سحر، از یک سـو          شادی رُکن و حجر از یک سو

کعبه در رقص نگر، از یک سو          بانگِ تکـبیر پــسر، از یک سو

مادرش کرده به بر، از یک سو          نشرِ آن تازه خبــر، از یک سو

همــه گفتند: عــلـی آمده است

مـظــهـرِ لَم یــزلی آمده است

فاطمه بنت اسد، شیــری زاد           شیر غــرّانِ جـهــانگیری زاد

دست بر قبضه شمشیری زاد           عـقل کل، صاحب تدبیری زاد

پـور آورد، ولی پــیــری زاد           بهرِ مردان خــدا، میــری زاد

آری آن میر، امیر عرب است

شیر یزدان و خدای ادب است

شد برون فاطمه از خانه عشق           مست و مخمور ز پیمانه عشق

شمع حق را شده پروانه عشق            می کند فـخر به دردانــه عشق

بَرَدش جانب کاشـانــه عـشق             بــوسه زن بر لبِ جانانه عشق

تا مگــر غنچه لب بــاز کـنـد

معجــزِ عـیــسوی آغــاز کند

چون که دیدند زنان عــــربش           وان مباهات و نشاط و طربش

خوش دویدند همه از عقــبش            تا بپرسند ز حــــالات شـــبش

شب تنهایی و درد و تعـــبش            زاد چون این پسر نــــوشلبش

روی نیکوی «علی» را دیدند

بهر تبریک، رُخش بـــوسیدند

جشنِ فــرخنده مــیلاد علیست           دل ما خوش همه با یاد علیست

کعبه زایشــگــه آبــاد علیست           حـــرم حــــق، دل آبـاد علیست

خلق را چشم به امداد علیست           دل ما شـــاد به ارشــاد علیست

چشم ما روشن ازاین مولود است

بر همه عید علی، مسعود است

مبــــدأ خلق، وجود علـــی است          هستی و بود، ز بــود علــی است

هرچه بینیم، نُمود علـــــی است          خلق، محتــاج به جود علــی است

مرغ حق، گرم سرودِ علی است          « أسجدوا» رمز سجود علی است

ظاهرا، آدم اگر مسجـــود است

باطنا، سجده به این مولود است

کشتی بحــــر نجاتـست، علــی          چـــشمه آب حیــاتست، عــلــی

اصل خیر و برکاتست، علــی           فـــاتحـــی در غَزَواتست، علی

معنی صوم و صلاتست عـلی            جمع اضـداد صـفـاتست، عـلی

ها علــی بشرٌ کـیــف بـشــر

ربّه فــیــه تجــلّی و ظــهـــر

چارده قـــــرن تمام است علــی             بر همه خلق امــــام است علی

صاحب کوثر و جام است علی            شهره خاصّ و عوام است علی

مِهر بام و مَــه شـام است علی             من چه گویم که بنام است علی

نـــام او، نام خـــدای از لیست

اسم اعظم به خدا، نام علیست

یا علی، خلق همه مستِ تواَند           به وجود آمده، از هستِ تواَند

چشمها دوختـه بر دستِ تواَند           تو بلنـــدی و همه پست تـواَند

عــاشقان واله و دلبستِ تواَند           عـــــارفان طالبِ پیوست تواَند

ما چو پروانه، تو شمعِ مایی

مـایه گــــــــرمی جمعِ مایی

یا علی، دست من و دامـــن تو           چـشم دارم، به رُخ روشن تو

خوشه چینم، به سر خرمن تو            سرمه ام خاک سُم تــوسن تو

حـــرم عشق بود، مــتتدفن تو            آرزوی دل مــن، دیـــــدن تو

نا امیــدم مکـن از درگــاهـت

نظـــــریکن به فقــیــر راهت

دنیای بی‌امام به پایـــان رسیــده است          از قـلب كعبه قبــلــه ایمان رسیده است

از آسمان حقیقت قـــرآن رسیده است          شأن نزول سوره «انسان» رسیده است

وقتش رسیده تا به تن قبله جان دهند

در قاب كعبه وجه خدا را نشان دهند

روزی كه مكه بوی خدای احد گرفت          حتی صنم به سجده دم یا صمد گرفت

دست خدا ز دست خــدا تا سند گرفت          خانه ز نام صاحب خـــانه مدد گرفت

از سمت مستجار، حرم سینه چاك كرد

كوری چشم هرچه صنم سینه چاك كرد

وقتی به عشق، قلب حرم اعتراف كرد         وقتی علی به خانه خود اعتكاف كرد

وقتی خدا جمال خودش را مطاف كرد         كعبه سه روز دور سر او طواف كرد

حاجی شده است كعبه و سنت شكسته است

با جامه‌ی سیـــاه خود احرام بسته است

از باغ عرش رایحــــه نوبر آمده‌ ست          خورشید عدل از دل كعبه بر آمده‌ ست

از بیشه‌زار شیر شجاعت در آمده‌ ست          حسن خـــدای عزوجل حیدر آمده‌ ست

جانِ جهان همین كه از آن جلوه جان گرفت

حسنش «به اتفاق ملاحت جهان گرفت»

ای منــتــهای آرزو، ای ابــتــدای مـا!         ای منتهی به كوچه‌ی تو ردّ پای ما!

ای بانی دعـــای ســریع ‌الـرّضای ما!         پیر پیــمــبران، پدری كن برای ما!

لطف تو بـوده شــامل ما از قــدیــم‌ها

دستی بكش به روی سر ما یــتــیم‌ها

پشت تو جز مقــابــل یـكـتــا دو تا نشد         تیر تو جز به جانب شیطان رها نشد

حق با تو بود و لحظه‌ای از تو جدا نشد         خــاك تو هر كـسـی كه نشد توتیا نشد

ای شاه حُسن با تو « گدا معتـبـر شود»

آری! « به یمن لطف شما خاك زر شود»

ای ذوق حسن مطلع و حسن خـتام ما!         شـیــریــنــی اذان و اقـــامه به كام ما!

تا هست مُهر مِهر تو بر روی نـام ما          « ثبت است بر جریده‌ی عالم دوام ما»

این حرف‌های آخر شعر است و خواندنی است

پای تو هــر کسـی که نمانــد نماندنی است

خدا میخواست تا تقدیـــر عالم این چنین باشد          کسی که صاحب عرش است،مهمان زمین باشد

خدا درساق عرش خویش جایی را برایش ساخت          که حتی مـاورای دیـده ی روح الامیـن باشـد

خدا میخواست از رخسارۀ خود پـرده بردارد          خدا میخواست تا دست خودش درآستین باشد

عــلـــی حُبّـه جُنـَّه ، قــســیـم الــنـار و الجنـه          خدا میخواست آن باشد ،خدا میخواست این باشد

علی را قبـل از آدم آفــرید و در شب معراج          به پیــغـمـبـر نشـانش داد تا حـق الیقــیـن باشد

به جز نام علــی در پهـنۀ تـاریخ نـامی نیست         که بر انگــشــتــر پیغمـبران نقـش نگین بـاشد

به جز او نیست دستاویز محکم در دل طوفان         به جز او نیست وقتی صحبت ازحبل المتین باشد

مرا تـا خطبه های بی الف راهی کن و بگذار        که بعد از خـطـبـه بی نقطۀ تو نقطه چین باشد

مرا در بیت ، بیت شعـر هایم دستـگیـری کن         غــزل های تو بی انـدازه باید دلنـــشیـن بـاشد

غزل لطف خداوند است اهـــل دل خبر دارند         غزل خوب است در وصف امیرالمومنین باشد

شیرخدا و لنگر عرش خدا، علی است           مـــرآت حـق و آینه حــق نما، عـلی است
در روز حشر، شافع امت محمد  است           باب النـجــات سلـسـلۀ انــبـیــا، علی است

بعد از وجود اقدس خـاتـم، حبیب حق            بر کل جنّ و انس و ملک، رهنما، عـلی است
اول کـــسی که دین نبی را قبول کرد            و آن دومیــن ز خـمـسه آل عبا، علی است
نـفـس نبــی و بــاب علوم محمد است            چارم نـفر که رفته به زیر کسا، علی است
گــر افــتـخـار دیگری از بهر او نبود           این افتـخــار بس که شه لافتی، عـلی است
در جنگ بدر و غزوه خندف، صف احد           مردی که بود در خور صد مرحبا، علی است
دست خدا که فـوق هـمه دست ها بود            دست علــی ولیّ خدا، مرتضی عـلی است

حق روز ازل کـل نِعــم را به علی داد            بین حکمـا حُکــمِ حَکَم را به علـی داد

معنای یدالله همین است و جز این نیست            کاتب که خـدا بود قـلــم را به علی داد

می‌خواست به تصویر کشد قدرت خود را            در معرکه شمشیر دو دم را به علی داد

عــمّـال شیــاطین همه ماندند تهی‌دست            تا احمـد مــحــمود عَلَـم را به عـلی داد

یـاران ولایت به خـــدا اهـل بهــشــتـند            الله کریـــم است، کــرم را به علـی داد

هر مــمـلکتی تابع فرمان امیـری است            ایــران، دلِ افتاده به غم را به علی داد

از نسل علی یک علی آمد به خـراسان            یعنی که خدا کـــل عجم را به علی داد

کوچک‌تر ازآن است عجم فخر فروشد            گــو حیــدری‌ام، یار دلم را به علی داد

سبقت بگـــرفت اُمّ عـــلی ز اُمّ مسیحا             روزی که خــدا حق قدم را به علی داد

مملوک ببین مالک دین در شب میلاد             تنظیم سند کـرد و حرم را به علــی داد

بودی همه اشراف عرب طالب زهرا             طــه گُـهر عهـــد قِــــدَم را به علـی داد

بگذاشت کف فاطمه را بر کف حیـدر             با فاطمه شش دانگ ارم را به علی داد

از یُمن همین وصلت فـرخـنده کلامی             حــق زینب آزاده ‌شیـم را به عــلـی داد

توحیـد نهــــد بر دل کعبه قـــدم امشب            بت ها همه گشتند به تعظیم، خم امشب

ارکان حـرم دور حــرم ذکـــر گرفتنتد            درکعبه فتاده است به سجده صنم امشب

بر گوش رسد زمزمه ی چشمۀ زمزم            تــــا صبح زنــــد از اسـدالله دم امشب

تبریک بگـوئــیـد به کعـبـه که دوبـاره            گردیده به میـلاد عـــلـی محترم امشب

تا فـاطــمــه بنت اســـد در حــرم آیــد            ای اهل حرم دور شوید ازحرم امشب

پیـدایــش سـیـمای خـداونــد مبــــارک

بر کعبـه تمـاشــای خــــداونـد مبارک

امشب حـرم از عرش سرافـرازتر آمد            در بیت خدا روی خـــــدا جلوه گر آمد

شمشیر خــــدا شیـر خـدا حـیـدر کـرار            یا حـــامی جـان برکـــف پیغامبـر آمـد

یـا آمــنه ی بنـت وهــب زاده مــحـمـد            یا فـاطـمه ی بنت اســـد را پـســـرآمـد

یا فاتح بـدر و احد و خیـبر و احـزاب            یا شــیر حق از بیشه ی فــتح وظفرآمد

ای بیت خــدا روی خــداونـد مــبارک            ای خـتم رســل جان عزیزت به برآمد

در کعبه ندا میرسد از خــالق ســرمــد

مــیـلاد عــلــی بـاد  مبـارک به محـمد

سر تا به قــدم گشته نبی چـشـم که باید            از کعبه بــرون ، بنــت اسد با اسـد آید

تکبیر بگــوئــید که آن چـشم ِخــداونــد            چشمی به روی چــشــم محـمد بگشایـد

تکبـیــر بگوئـید که با خــوانـدن قـرآن            هم جان به نبی بخـشد و هم دل بربــاید

تکبـیــر بگــوئـیـد که مـولا علـی آمــد            تا زنگ غــم از قـلـب مـحمـد بــزدایـد

تکبـیر بگـوئــیــد که با حسن خــدائـی            امـــروز خـدا را به محـمـــد بـنـمــایـد

احمد به بغل آنـچه که بایست گـرفـتــه

یا جان خودش را به سرِ دست گـرفته

در مقدم مولا دُر تـهـلــیــل فــشـانــیــد            میــلاد عــلــی را همه تبـریک بگویید

از بنت اســد عــیــدی خود را بستـانید            با دست علی تا به روی خــاک بیـفتید

در کـعــبــه بـمـانـیـد بمـــانید بـمــانـیـد            امــشب همه دور اســـد الله بگــیـــرید

از جــانب ما نـیــز ســلامش برســانید            با حمد حــق ازحلقۀ تهـمت به در آیید

با دیدن آن قــامت و آن طـلـعت نیکــو

فــریــاد برآرید هــوالحــق و هــو الهو

کعبه همه سر تا قـدم آغــوش گـشــوده            یا اینکه خــدای حــرم آغـــوش گشوده

الله که با دیـــدن تـــوحــیــد مجــــســم            در دامن کــعــبــه صنم آغــوش گشوده

مـــیـــلاد علــی آمده و عیـــد کــرامت            بر شیعه ی مولا، کــرم آغوش گشوده

دیگر نهــراســد کـسی از آتــش دوزخ            زیــرا که ریــاض ارم آغـوش گشوده

تا بـنــت اســد با اســدش از حــرم آید            پـیـغـمـبــر اکـــرم زهـم آغوش گشوده

با جـــام ولایت شده ســرمـسـت محمد

دل داده به شوق عــلی از دست محمد

از خالق دادار بــپــرسید عــلی کیست            از احــمــد مختار بپرسید علی کیست

جزشخص علی شخص علی را نشناسد            از حــیــدر کـرار بپرسید علی کیست

در غزوۀ بدر و احد و خیبر و احزاب            از تیغ شــرر بار بپرسید علی کیست

از چاه و شب و نخلــۀ خـرما و بیابان            از شمع شب تـار بپرسید علی کیست

شمـــیــر به دشمن دهد و شیر به قـاتل            از قاتل خونــخار بپرسید علی کیست

آیــیــنه ی ذات ازلی را چه بــــخوانند

خلقت همه مانند عــلـی را چه بخوانند

آیینه معبــود عــلی بــود عــلــی بــود            سر منشاء هر جود علی بود علی بود

رکن و حرم و حجرو صفا مروه و مسعا            سجده علی وساجد و مسجود علی بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن            هم شاهد ومشهود علی بود علی بود

بعد ازهمه ایجاد علی هست علی هست            پیش ازهمه موجود علی بود علی بود

روزی که نه روز و نه شبی بود به عالم            والله عــلــی بود علـی بود عــلی بود

با این همه عبد است خدا نیست خدا نیست

عبدی که زمعبود جدا نیست جدا نیست

اوکیست زکات است وصلات است وصیام است            تکبیر ورکوع است وسجود است وقیام است

ای پیش قــــدت کعبه برافراشته قامت            ای یـافته زینت به وجـــــود تو امامت

در سایۀ توحیـــد تو توحید ســرافـراز            از بازو و شمشیر تودین یافت سلامت

تو با حق و حق دور تو گردیده هماره            امروز نه، فردا نه ،که تا صبح قیامت

ازما همه در محضر تو عجز و توسل            از تو همه دربـارۀ  ما لطف و کرامت

این کل بهشت است که درحشر گذارند            پیشــانی ما را بـــه ولای تـو عــلامت

مـــرغ دل ما ســاکن بام حرم تو است

آیین عــلـــی دوستی ما کــرم تو است

من کیــستم ؟ عالـــم به تولای تو نازد            حــور و ملک ،آدم، به تولای تو نازد

هم موسی عمران به ولای تو کند فخر            هم عیسی مـــریـــم به تولای تو نازد

زهــــرا به فـــدای تو کند جان گرامی            پـیغمبـر اکـــــرم به تـــولای تو نــازد

قــــرآن شده در مدح و ثنـای تو مزین            زیـــرا که خــدا هم به تـولای تو نازد

با الله قسم لطف و عــطایت نــشود کم            بگذار که مــیـثــم به تـــولای تو نـازد

بگذار که تا هست به لب نطق و بیانم

پیوسته شود مدح تو جاری به زبـانـم

شاهد کل الجمال ایـــزد یکتـــا عـلیـست          پرتو اشـــراق آن پیدای ناپیــدا علیست

معنی فرقان فروغ ملک جان فخـرجهان          شاهد ایمان شه امکان مه بطحا علیست

سر مطلق والـی حق پیشوای مـاخـــلـق          کاشف اسرار قرآن راز ما اوحی علیست

بلبـــل گویـای اســـرار گــلسـتـان وجود          سر سبحان شاه ایمان ماه او ادنی علیست

برهمه خوبان عالم قبله گاه رحمت اوست          جمله پاکان جهان را سرور ومولی علیست

در صف احزاب میر بر همه امت امام          نزد خاصان ( کان عهدالله مسئولا ) علیست

تکیه گاه وی سریر «هل اتی» در قرب دوست          زانکه درحب خدا آن فرد بی همتا علیست

بر سر از سلطان عــزت یافت تاج انما          آری ایمان را نگهبان درصف هیجا علیست

نـزد دانــا بـاطــن ( اِنّــا هَـدیناهُ السَبیل )          پیش اهل دل بهشت و کوثر وطوبی علیست

آدم ونوح وخلیل ویوسف ویعقوب وهود          صالح و شیث و شعیب وموسی وعیسی علیست

در کتاب آفــرینش سورۀ تــوحید  عشق          درحساب اهل بینش عروة الوثقی علیست

آنکه بذر معرفت در مزرع دلها فشــاند          از لســان الله نــاطق منطق گویـا علیست

در لب عیسی دم جان بخش و در طور کلیم          شـعلۀ انّی انَــا الله  و یَـدِ بیــضا علــیست

ازهمه خاصان حق آنکس که بنماید به صدق          امــتــثال سَبِّح اسـمِ رَبک الاعـلی علیست

در عـروج عشق و معراج نبوت همسفر         با همایون شاه سُبحانَ الذی اَسری علیست

هَل اَتی قدر و سَلونی علم و لاهوتی مقام          ملک دیـن را تاجدار لا فتی الا، علیست

صاحب  ســر ولایت در گه علم نــبــی          باب سبطین رسول وهمسر زهرا علیست

کشور اَلیَـــوم اَکـمَـــلتُ  لَکُم را شهریار         بر سَریر ما عَبَدتک شاه بی هـمتا علیست

معنی نور علی نور است قلب مرتضی          صورت زیبای عالم را بهیـن معنا علیست

آنکه درهفت آسمان زد پرتو مهرش علم          زان فروزان گشت خورشید و مه جوزا علیست

در ثنای شه الهـی گفت با روح الــقدس          شــاهــد کـــل جمـال ایـزد یکـتـا علیست

ای تو فرزند رضا،ای چشمۀ جوشان،سلام           رونق از فیض تو دارد عالم امکان، سلام!

ای شبیه موسی عمران گشوده بحر جود           ای چو مريم، مادرت مرضیۀ یزدان، سلام

ای تو مولـود مـبارک از تبار فـاطــمه           ای سر پاکت رضا بنهاده بر دامان، سلام

وارث عـلم رضا و مـعـدن عـلـم عـلی           موضع سرّ نبی درفضل و دراحسان، سلام

از ولادت با تو برپا خیمۀ تقوی، درود           تا قیامت از تو روشن خانۀ ایمان، سلام

ای به گهواره شهادت گفته بر توحید حق           ای شده نام نبی بر نامه‌ات عنوان، سلام

ای علی موسی الرضایت هرشب از شکر خدا           تا سحر در محضر گهواره‌ات خندان سلام

در رخت نور امامت از ولادت جلوه‌گر           بر تو ای مهر ولایت، تا ابد از جان، سلام

بر تو و بر خاندانت ای سحاب لطف حق           تا قـیامت بر شـمار قـطرۀ باران، سلام

الا کرم ز تو مشـهــور یا امام جـواد            کـلام توست هـمه نـور یا امام جـواد

ائـمّه‌اند جــواد و تــوئی جـواد هـمـه            که گشته جود تو مشهور یا امام جواد

سزد ز لعل لب حضرت رضا ریزد            به مـدح تو دُر منــثـور یا امام جواد

اگر چه نزد شما آبـروی نیست، مرا            مکن ز درگه خود دور یا امام جواد

گـدایی‌ام به درت جـــز بهانه‌ای نبوَد            مراست وصل تو منظور یا امام جواد

به روی زائر تو بوسه می‌زند جبریل            به ذکر «سیعک مشکور» یا امام جواد

به کاظمینِ تو روی نـیــاز برده کلیم            سـلام می‌دهد از طـور یا امام جـواد

جحیم اگر تو نگاهش کنی حدیقۀ گل            بهشت بی تو کم از گور یا امام جواد

اگر چه ران ملـخ هم نـدارم ای مولا            مرا بخوان به درت مور یا امام جواد

قضا به حکم تو محکوم، ای ولیِ خدا            قـدر به امـر تو مأمـور یا امام جواد

لباس نور مرا بر تن از ولادت توست            گـنـاه، وصـلـۀ نـاجـور یا امام جـواد

خدا ثـنای تو را گفـته و چگـونه مرا            بـوَد ثـنـای تو مـقـدور یا امـام جـواد

لب تو داشت تبسّم، ولی دلت را بود            هـزارها غـم مـسـتـور یا امـام جـواد

ندید دختر مأمون جلال و قدر تو را            چو بود چشم دلش کـور یا امام جواد

شهادت تو در آن حجـره با لب تشنه            بـوَد تـجـسّـم عـاشـور یـا امـام جـواد

عـنایتی که شود روز حشر «میثم» هم            به دوسـتی تو محـشـور یا امام جواد

ای مرغ جان کبوتر صحن و سرای تو            هفت‌ آسمان صـحـیـفـۀ مدح و ثنای تو

چـشـم رضـا به مــاه رخ دلـربـای تــو            چــشـم فـرشتـگـان خـدا جـای پـای تـو

دل‌هـای عـارفـان، حـرم با صـفـای تو

تو خـود جـوادی و همه عالـم گدای تو

دست گـدائی هـمـه عـالـم به سـوی تو             دل بـرده از امـام رضـا مــاه روی تو

پیـشـانـی مــلائکـه بر خـاک کـوی تو             جـام بـهـشـتـیــان همه پر از سبوی تو

ذکـر خــوش امام رضا گـفـتـگـوی تو

زیـبـد که او هـمـاره بگــوید ثـنـای تو

بـسـم‌اللهِ صحـیــفـۀ دل‌هـاست نــام تــو            خیـل ملَـک ستـاده به عـرض سلام تو

عـالـم رهـیـن کـثــرتِ جــود مـدام تـو            بــالاتــر از ثــنــای خـلایـق مــقــام تو

نـور است هـمچـو آیۀ قــرآن کــلام تو

رویـد مسیـح از نـفـس جــانــفـزای تو

وابـسته بر وجـود تو این عـالـم وجود             آرند جن و انس به خاک درت سجـود
مشهور در میان امامان شدی به جـود             بر جـود و بر قیام و سجوت همه درود

آیـات غیب را رخ نـورانی‌ات شـهـود
وجه خـداست روی مـحـمّدـ نـمـای تو

تو بـضـعـۀ امام رضا نـجـل حـیـدری             سر تا قــدم پـیـمـبر و زهرا و حیدری
چشم و چراغ زادۀ موسی‌بن‌ جـعفـری             ابـن الـــرضـــای اوّلِ آل پــیــمــبــری

از هـر چـه گـفته‌انـد و نگفتنـد برتری
گوهرچه قابل است که ریزم به پای تو

جز تو که خصم گشته ز جود تو بهـره‌ بر            کی داده حـرز فـاطـمـه بر قـاتل پـدر؟
جایی که می‌کنی تو به دشمن چنین‌ نظر            بـاور نـمی‌کـنــم که بـرانـی مـرا ز در

از من اگر چه نیست کسی روسیـاه‌تر
دارم امیـد بر تو و لطف و عـطای تو

مأمون به پیش علم و کمال تو شد حـقیر            افـتـاد در حقـارت و افکـند سر به زیر
یحیی‌ابن‌اکثم  آمده در محضرت اسیـر            با آنکه در مـدارج تعـلـیـم گـشـته پـیـر

درمحضر تو کم بوَد از کودک صغیر
شـد محـو علـم و دانش بی‌انــتهـای تو

ما مـورِ کوچـک و تو سلیمان عـالمی            جــان امـام هـشـتـم و جــانـان عـالـمـی
مدفـون به کـاظمینی و سلطان عـالمی            مـاه رضـا و مـهــر فــروزان عـالـمـی

در هر قـدم نثـار رهـت جــان عـالـمی
جان چـیست تا کـنـند خـلایق فـدای تو

یک عـمر بوده آتش غــم شمع محـفلت            مأمون هزار مرتبه خون ریخت در دلت
دردا که یـار جـانـی تو گـشـت قـاتـلت            حل شد به زهـر، عـاقبت کار، مشکلت

بودی جوان و قـتلگهت گشت منـزلت
خامـوش گشت زمزمه‌هـای دعـای تو

در بین حجره سوختی و دست و پا زدی            وز سـوز سـیـنـه نـالۀ واغــربـتـا زدی
با کام تشنه مـادر خود را صــدا زدی            وز سوز ناله شعله به ارض و سما زدی

فـریـاد بـهـر تـشـنـه‌لـبِ کــربـلا زدی
بـر عــرش رفت نـالــۀ واویـلـتـای تو

هر چند هیچ‌کس ز غـمت با خبر نبود            دیگر سرت به نوک نی و طشت زر نبود
در قـلـب داغــدار تو داغ پـسـر نـبـود            لب‌هایت از حسیـن دگـر تـشنـه‌تر نبود

دیگر به سنگ ماه جـمالت سپـر نبـود
جاری نگشت خـون به رخ دلربای تو

تا دور چرخ فصل خزان دارد و بهار             روزی چو روزجد تو نبْوَد به روزگار
روزی که شد به نیزه سر آن بـزرگوار            خـورشید سر برهـنه درآمد ز کوهسار

میـثم بـیـار در غـم او چـشـم اشکـبـار
کن گریه تا که سیل شود اشک‌های تو

ای انس و جان گدای تو يا حضرت جواد           شرمـندۀ عـطای تو يا حـضرت جـواد
دائــم ز کـار خـلـق گــره بـاز می کـنـد           دست گـره ‌گـشای تو يا حـضرت جواد

زيـبـاتـرين دعـای ســمــاواتـيـان بــود           مـدح تو و ثـنای تو يا حضرت جــواد
پـيـش از شـب ولادتــم ای آشـنـای دل           دل بـود آشـنـای تو يـا حضرت جــواد
چون آيـه‌های نور، پـدر بـوسه مي‌زند           بر روی دلربـای تو يا حضرت جـواد
زوار پــا نــهــنــد بـه بــال مـــلائـکـه            در صحن باصفای تو يا حضرت جواد
پـر می زنـد کبــوتر دل‌ ها ز هر طرف            پيوسته در هـوای تو يا حضرت جواد
جود از تو جود گشت و کرامت نهاده است           رخ بر در سـرای تو يا حضرت جواد
تو کـيـسـتی؟ هـمـيـشه جـواد الائـمه‌ای           من کيسـتم؟ گدای تو يا حضرت جواد
بـايـد هـزار زادۀ اکـثـم به وقـت بحـث           صورت نهد به پای تو يا حضرت جواد
مأمــون در آتـش حـسـدش آب مي‌شود           چون بشنود صدای تو يا حضرت جواد
بخـشی به قـاتـل پـدرت حـرز مـادرت           ای جان ما فـدای تو يا حضرت جـواد
بگشای لب که لحظه به لحظه اجابت است           دلـدادۀ دعـــای تـو يـا حـضـرت جــواد
هرکس زده است دست توسل به دامنی           مـا را بـود ولای تو يا حـضرت جواد
قـبـر مـطهـر تو در آغـوش کـاظـمـيـن           دل‌ های ماست جای تو يا حضرت جواد
با الله قـسم هر آنچه بگـوئيم نـارساست           بر قـامـت رسـای تـو يا حـضرت جواد
هرگز رضا ز کس نشود حضرت رضا           يک لحظه بي‌رضای تو يا حضرت جواد
اين غم کجا برم که بسی بر تو شد ستم           از يـار بی وفــای تو يا حضرت جـواد
با تو هر آنچه شد ستم و ظلم بي‌حـساب           دانـد فـقـط خـدای تـو يا حضرت جواد
تو در ميان حجره زدی ناله و گريست           قـاتل هـم از برای تو يا حضرت جواد
آتش گرفت حجـرۀ دربـستـه چون دلت           از اشک بي‌صداي تو يا حضرت جواد
قلب تو پاره‌ پاره شد و شهـر کـاظمين           گـرديـد کـربـلای تو يا حـضرت جواد
با الله  قسم رواست که مرغـان آسمان           گـريـند در عـزای تو يا حضرت جواد
با آن هــمـه وفـا و مـحـبّت که داشـتـی           شد زهرکين سزای تو يا حضرت جواد
« ميـثم» به نــالـه‌هـای دلـت بود آشـنا           شـد مـرثـيه ‌سـرای تو يا حضرت جواد

در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست           در چله گرفتن ثمری بهتر از این نیست

ما خــم شراب از جگـر غوره گـرفتیم           در میکدۀ ما هـنری بهتر از این نیست

سـجـاده بـیاریـد که تا صبح نـخـوابـیـم            در بین سحرها؛ سحری بهتراز این نیست

مـا درد نگــفــتـیـم ولـی بـاز دوا کـرد            در شهر، طبیب دگری بهتر از این نیست

حـق داشـت بــنـازد پـدر پـیـر مـدیـنـه            درهیچ کجایی پسری بهتر از این نیست

گـفـتند جــواد است سـر راه نـشـسـتـیم            درجمع گدایان خبری بهتر از این نیست

پر کرد به اجـبار خـودش کیـسۀ ما را            درکوچۀ ما رهگذری بهتر از این نیست

گـفـتـنـد ســلامی بـده و زائـر او بـاش            دیدیم در عالم سفری بهتر از این نیست

پـس زائــر یـاریـم تـوکــلـت عـلـی الله

مـا عـبـد نـگــاریـم تـوکـلـت عـلـی الله

هـجـران تـو و تـیـغ بـلا فـرق نـدارنـد            در طرز شـهـادت شهـدا فـرق نـدارند

کافی است که پای تو به یک سنگ بگیرد           این گونه که شد سنگ وطلا فرق ندارند

ایـام طـفـولـیت تو عـیـن بـزرگی است            در مـعــجـزه، ایـام خـدا فـرق نـدارنـد

از رحـمت تـــو دور نـبـودند، سیـاهـن            وقـت کـرم تـو، فــقــرا فــرق نـدارنـد

پـائـین سـرسـفـره تو نـیز چو بـالاست            در خـانـۀ تو شــاه و گـدا فـرق ندارند

مـا کـار نـداریـم رضـا یـا که جــوادی            در مـذهـب مـا آیـنــه هـا فـرق نـدارنـد

تو آمـده ای تا که ســرآمــد شـده بـاشی
یکـبـار دگـر نیـز مـحـمـد شـده بـاشـی

بیمار شدن از من وعـیسی شدن از تو           لب تشنه شدن از من و دریا شدن از تو
در راه عـصای تو بیـان کرد: امـامی!           اعجاز عصا از تو و موسی شدن از تو
در مهد به اثبات خودت سعـی نـمودی           در کودکی ات این همه والا شدن از تو
چهل سال پدر؛ چشم به راه پسرش بود           حـالا یـکی یک دانـۀ بـابـا شـدن از تو
چشمان موفق به امید تو نـشـسته است           پس دست شفا از تو و بـینا شدن از تو
تـا زائـر سـرو قـد و بــالای تـو بـاشـد           جـانـم پــسـرم از پـدر و پا شدن از تو

بگــذار قــدم هــای تو را خـوب بـبـیـند
در قـامـت تو جـلـوۀ مـحـبـوب بـبـیـنـد

هـستـند کـریـمان دو عالـم سر خـوانت            یکـبـار نخـورده است گره کیسۀ نانت
اصلا حـرم شاه خـراسان حـرم توست           هر صحن که گشتیم در آن بود نشانت
انگار که گهـواره تو عـرش زمین بود            وقـتـی پــدر پـیـر تو می داد تــکــانـت
تکـبیر تو از داخل گهواره رسیده است           هــسـتـم اگـر امـروز مـسلــمان اذانـت
یکـبـار پـدر گـفـتـن تو گـر نـمی ارزید            صـد بـار نمی رفت به قـربـان زبـانت!
از چشم پدر دور مشو گرگ زیاد است            بر این پـدرت حـق بده باشد نگــرانت

در راه مـبـــادا قــدمـت خــار بــبـیـنـد
آن صورت چون برگ تو آزار ببـیـند